Umiem odróżnić dudka po głosie
Kowalika po sposobie schodzenia po drzewie
Wyczuć chorobę krzewu w innym odcieniu liści
Przewidzieć pojawienie się tęczy
Rozpoznać gatunki wielu roślin po pierwszym kiełku na wiosnę
Infekcję dziecka po jego zachowaniu
Własną alergię na mandarynki
Rozpoznaję wrzątek po bulgotaniu czajnika
Dobrą książkę po tekście z samego jej środka, bo początek i koniec zawsze się retuszuje i dopieszcza
Rozróżniam tysiące zapachów: kwiatów, trawy, deszczu, ziemi, sosen, piołunu, octu, miodu, mojego męża…
Umiem też odróżnić obłudę spływającą po twarzy w anielskim uśmiechu
Ból czający się w oczach i wołający o ratunek, choć usta się śmieją
Zalążki karierowicza bez skrupułów w 12-letnim dziecku
Nieszczerość, która plącze się w falbanach tłumaczeń
Zazdrość zieloną na twarzy
Umiem przewidzieć kiełkującą świętość
Wyłuskać orzech mądrości z twardej skorupy zdarzeń
Dostrzec proroka i mędrca w plew stercie
Łowić drobne gesty czułości i żywić się nimi długo
Odróżnić zwykłą ułomność od zła z premedytacją
I synogarlicę po białym sierpie na szyi
….
Tyle rzeczy wiem , tyle umiem, tyle odgadłam, nauczyłam się, przeczułam. Tyle się dowiem jeszcze nim dojdę do horyzontu.
Sama dla siebie jestem jedną z największych tajemnic i nie potrafię powiedzieć jak się zakończy moja historia.
Kojąca jest myśl, że Ktoś ZNA.
Że Ktoś WIE.
Przenika do głębi każdy nurt.
Zna liczbę gwiazd na niebie i włosów na mojej głowie.
Pięknie napisane!