Czasem tak jest.
Przeczytasz jeden wiersz. Usłyszysz jakąś zabłąkaną melodię. Zapatrzysz się w punkt gdzie szosa, którą suniesz znika w tafli nieba. Zobaczysz ptaka rozpostartego nad głową.
I to wystarczy, byś zaczął żyć podszewką na zewnątrz.
Albo wstajesz rano i wiesz, że to się właśnie stało…
… to, co w tobie najdelikatniejsze, najsubtelniejsze i zwykle głęboko ukryte, teraz ociera się o szorstką skórę świata.
Boleśnie.
Nagle rani cię dotkliwie bębnienie hałaśliwej stacji radiowej, polityczne dysputy podobne do ujadania sfory psów. Ociera cię aż do krwi monotonia codziennie wykonywanych czynności życiowych. Nużą tematy o zarobkach, awansach, aspiracjach, w które chcąc nie chcąc i raz po raz musisz się zanurzyć.
Udręką są pytania: o czym myślisz? dlaczego milczysz? czy coś się stało? jesteś chora?
Chciałbyś uciec gdzieś w ustronne miejsce, daleko od głosów, od pytań i koniecznie wymaganych odpowiedzi, od ludzkiego wzroku, dotyku, dociekań…
Chciałbyś pójść gdzieś, gdzie delikatna podszewka twojej duszy nie będzie się zaciągała i pruła boleśnie. Gdzie cisza otuli i zagoi jej rany.
Chodzisz w tę i powrotem jak szaleniec szukając takiego miejsca. Ale wciąż ktoś lub coś domaga się twojej obecności, aktywności, zainteresowania.
Czasem tak jest.
Przez chwilę nie potrafisz poradzić sobie ze sobą, zbyt delikatnym nagle i niezrozumiale czułym jak na warunki tego świata.
A wystarczy po prostu powiedzieć sobie: Jestem wywrócony podszewką do góry.
Delikatną, atłasową wyściółką duszy zetknięty z szorstką sierścią dnia codziennego.
Dobrze mieć jakąś podszewkę. Nawet jeśli to boli.
Nie jestem tutejszy.
Wiem to już od dawna.
(x. J. Szymik)
