wysiew piękna

Jednym z moich zajęć o tej porze roku jest zbieranie nasion kwiatów.

To ważne. Żeby nie rozsiały się byle gdzie, na przykład na trawniku, gdzie i tak prędzej czy później zostaną ścięte kosiarką. I żeby ukwiecić też inne zakamarki tego danego nam przez Boga zakątka świata.

Niektóre nasiona przynoszę z łąki, z lasu i adoptuję do naszych warunków. Nie zawsze się udaje, bo to kwestia ziemi, stanowiska i wielu jeszcze zmiennych. Lecz gdy się uda, efekt przerasta wszelkie moje oczekiwania i sny.

Tak udało mi się to zrobić z chabrem łąkowym. Nie, nie chabrem bławatkiem, który znają niemal wszyscy. Z chabrem łąkowym, którego nie zna prawie nikt, a który jest równie uroczy jak jego krewniak.

Od paru lat przeszczepiam go na nasz grunt i w tym roku doczekałam się w moim ogródku prawdziwego liliowo- fioletowego łanu. Uczta dla oczu.

Teraz zbieram jego nasionka dla Amelii. I nasionka dziewanny, u nas bardzo popularnej, a tam, gdzie ona mieszka niespotykanej.

Powoli wysypują się też z małych zielonych saszetek drobniejsze od maku nasionka naparstnicy. Rozsiewają się obficie goździki brodate, a koszyczki rumianów zasychają na długich łodygach.

Kwitną róże, rudbekie, ślaz piżmowy też przywieziony z pola, liliowce płoną pomarańczowo, i aksamitki, wierzbówka w lesie obok, krwawnik i cykoria podróżnik – jak to ona – przy drodze.

Jedne kwiaty przekwitają, wydają nasiona i ustępują pola, inne zajmują ich miejsce na palecie ogrodu. Nieustanna zmienność form i korowód barw.

A ja pośród tego pochylona, przechadzająca się, sycąca pięknem, nagradzana nim za moją pracę. Żadnej innej nagrody nie mam, nie chcę i nie spodziewam się. Tylko piękno. Móc na nie spojrzeć choć przez chwilę, przynieść je do domu w bukietach, otulić się kolorem i zapachem.

Przez krótką chwilę zwaną latem. Przez oka mgnienie zwane życiem.

Tyle wysiłku dla chwili, tyle starań dla piękna?

Tak, właśnie tak.

Warto.