do poprawki

Alusia wróciła ze stolicy naszego zacnego kraju. Wybrały się tam z Julcią szukać sukni ślubnej.

Tak, tak, trzeba już zacząć pierwsze przygotowania do ślubu i wesela.

Sala weselna zarezerwowana, termin ustalony w kościele, jest też godzina, obrączki kupione, teraz czas obejrzeć zasoby ślubnych salonów.

I oto siedzimy na kanapie w naszym salonie, Ala pośrodku pokazuje zdjęcia Julii w kolejnych kreacjach. Oglądamy z bliska i daleka, ogólnie i w szczegółach, ochamy, achamy i śmiejemy się.

– Nie ! – wykrzykuję – ta nie wygląda na ślubną.

– Raczej taka sylwestrowa – komentuje Nusia białą suknię całą w cekinach.

– No, ale takie niektórzy zakładają na poprawiny – tłumaczy ze znawstwem przyszła druhna.

Tu Lalcia siedząca wysoko, na oparciu kanapy robi wielkie oczyska.

– A to są poprawiny?!!! – pyta zdumiona – Robi się drugi raz jak się ślub nie uda? – upewnia się w swych domysłach.

A my padamy ze śmiechu.

– Tak, trzeba poprawić – odpowiadam przez łzy – Jak ksiądz niedokładnie zwiąże ręce stułą:)

Poprawiny to poprawiny.

Tymczasem suknia wciąż nie wybrana. Teraz będą poszukiwania w innym wielkim mieście, znanym z tego, że studiowaliśmy tam my, a teraz studiują tam nasze dzieci;)