wyznanie

Po kilku dniach choroby wróciłam do moich maluchów w przedszkolu. Witają mnie piskami i tupotem nóżek, ściskają z calych sił. Siadamy w kółeczku na kolorowym dywanie, robimy miejsce dla wszystkich.

– Większe kółeczko, większe kółeczko – powtarzamy na zmianę z Bogusią.

Mały rwetesik, szuranie po dywaniku, rozglądam się czy wszyscy już mają miejsce i nagle dostrzegam jak oczy małej Zosi przywołują mnie, a jej usteczka układają się w wyraźne literki.

– Wiesz, że cię kocham? – szepcze do mnie uśmiechnięta.

– Ja też ciebie kocham – odszeptuję.

Nikt nie uslyszał, nikt nie zauważył. Tylko my dwie. Mrugamy oczkiem, a nasze uśmiechy przelatują cichutko jak motyle nad głowami innych.

I już.

To takie proste.

Cały dzień noszę te słowa w sercu i pamięci, a wiem, że będą mnie syciły jeszcze długie miesiące i lata.

Ja też Ciebie kocham.