fiołkowo

– I jak tam synu idzie ci socjologia? – pytam schodzącego z poddasza ciężkim krokiem starca po przejściach:)
Wiem, że przebywał tam w odosobnieniu ostatnie kilka godzin, ucząc się do poprawki swego ulubionego przedmiotu, jakże ściśle związanego z budownictwem:)
W odpowiedzi słyszę najpierw mało pochlebne uwagi w typowo męskim dialekcie:), a potem już bardziej zrozumiałe dla mych uszu:
– A weź, takie bzdety fiołkowym językiem pisane.
Przy frazie „fiołkowy język” mój potomek płci męskiej robi jakieś fikuśne gesty dłońmi, jakie zwykły czynić wróżki tuż przez rzuceniem zaklęcia.

Różnica niewielka w sumie między moim synem, a wróżką, bo zaklęcia też potrafi rzucać.
I to jakie;) Zaiste nie fiołkowe.
– I na co mi to? – deneruje się coraz bardziej – „preferencje żywieniowe Polaków”, „jedzą prosto acz różnorodnie”, „jak definiuje cię to, co jesz?”… – cytuje mi złote myśli z wykładu.

🙂
– Synu – wchodzę mu w słowo – na wszystkich kierunkach musi być taki „kwiatek”. – śmieję się – Na moich to była logika, metoda zero – jedynkowa, wrocławska i toruńska. A wykładowca przez półtora godziny z zamkniętymi oczami pisał szlaczki na tablicy. Ożywił się tylko raz w ciągu całego roku. – opowiadam – Gdy zobaczył ( nie wiem jakim cudem – bo wciąż miał zamknięte oczy) żywego szczura na ramieniu jednej ze studentek:)
Wtedy wpadł w furię.
Syn się śmieje.

Tak, studia są pełne kwiatków fiołkowym językiem pisanych;)
A Alusia właśnie przeszła obronną ręką starcie egzaminacyjne z postrachem jej wydziału, zwanym – nomen omen – „Kwiatkiem”.

„Sesję czas zacząć” – parafrazując Mickiewicza.
A my – rodzice obojga studentów – lewą ręką trzymamy kciuki, a w prawej obracamy koraliki różańca. O motywowaniu, podnoszeniu na duchu, gotowaniu jedzenia na wywóz – nie wspomnę;)