żółte okulary

Mam takie okulary z żółtymi szkiełkami. Profesjonalnie nazywa się je kondensacyjnymi.

Pomagają bardzo, gdy jeżdżę autem. Przy jesiennych szarugach, krótkich zimowych dniach, szarych, mglistych porankach, szybko zapadających nocach, ale także wtedy, gdy zbyt ostre słońce lub światła innych aut oślepiają moje oczy.

Drogi stają się bardziej wyraźne, niebezpieczne pobocza są widoczne, kształty i kolory pewne.

Nic nie mami, nic nie łudzi, nic nie rozprasza.

* * *

Ostatnio miałam parę takich tygodni, które można porównać do pięknej ścieżki wśród pól i łąk, raz po raz rzucającej pod stopy nowy cud. A to kwiatek uśmiechu, a to kamyk upominku, albo lśniącą jak diament kropelkę dobrego słowa.

Miło się szło i lekko.

Zapomniałam nawet trochę o regule, która stale pojawia się w życiu, że nawet takie ścieżki raz po raz są przecinane pasmami cienia.

Myślałam o tym wczorajszym rankiem, gdy jechałam pustą trasą. Szosa była cała w pasy: te jasne, lśniące od słonecznych promieni i te chłodne, ciemniejsze od cienia rzucanego przez przydrożne drzewa.

– Takie jest właśnie nasze życie – pomyślałam – Potrzebne nam i słońce i cień.

Ta myśl była jak proroctwo.

Dzień w pracy był wyjątkowo ciężki, usłany cierniami, nieprzyjemnymi sytuacjami. Gdy wróciłam do domu, ciemność opanowywała każdy zakątek serca. Ani rozmowa z mężem, ani malowanie, ani dobry obiad, ani praca fizyczna, ani kwiaty, ani lody, ani odpoczynek na leżaku nie pomagały.

Cały dzień, aż do końca upłynął już w smudze cienia. Noc okazała się jeszcze gorsza, bo gdy ustały wszelkie słowa, szumy i szelesty dnia, złe myśli jak stado os zaczęły kąsać i dręczyć.

Sztorm na pełnym morzu. Odmęt ciemności, która coraz bardziej wsysa.

* * *

– Wiesz co w końcu zrobiłam, kiedy już nie miałam kompletnie sił, by walczyć i żadnego pomysłu jak sobie z tym poradzić? – mówię mężowi rano.

– Co?

– Zaczęłam w myśli mówić: Zdrowaś Maryjo…, cały czas, raz po raz. – zdradzam sekret.

– I wtedy wszystko zaczęło się uciszać, słabnąć, odchodzić, a potem zasnęłam.

Mój mąż nie wiadomo dlaczego zaczyna się w tym momencie śmiać.

– Dlaczego się śmiejesz?

– Bo ty zasnęłaś, a przeszło na mnie – mówi – Obudziłem się nagle w środku nocy, zaczęła mnie boleć głowa, zmierzyłem ciśnienie, ale było książkowe. A ja nie mogłem nic poradzić, źle się czułem.

I wiesz co zrobiłem? – teraz on mi zadaje zagadkę.

– Nie wiem. Wyszedłeś na dwór?

– Nie – śmieje się – Zacząłem odmawiać Zdrowaś Maryjo… aż zasnąłem:)

Czasem zaczynam podejrzewać, że Bóg mnie i jego odlał z tej samej formy:)

*  *  *

Żółte okulary wiary.

Zawsze się przydadzą.

I wtedy, gdy mrok zalegnie wkoło ciężko i gdy blask zanadto drażni oczy.

Nie różowe, lecz żółte.